Natuurliefhebbers, vreemde vogels!


Afgelopen week was ik met mijn vriendin en natuurmaatje in de Kiersche Wijde, een schitterend natuurgebied dat deel uitmaakt van de Weerribben. Het ligt in Overijssel. Op dit moment in het jaar word je bijna overweldigd door de enorme hoeveelheid maar vooral diversiteit van de grassen die het gebied kleuren. En wie de moeite neemt ze goed te bekijken, verbaast zich over de bloeiwijzen en de enorme hoeveelheid stuifmeel die ze produceren. Echt prachtig.

De orchissen beginnen nu aan hun bloei, het Moeraskartelblad is praktisch uitgebloeid, net als de ontelbare Gele lissen. De boterbloemen, Ratelaar en de Rode klaver staan er prominent te bloeien en Rietzanger, Rietgors en Snor zingen er uitbundig hun liedjes. Het is een heerlijk gebied om urenlang rond te lopen. In de slootjes die door het gebied lopen, floreert de Krabbescheer en pronkt de Waterviolier en daarboven zwermen onvoorstelbaar veel libellen. Allerlei soorten waaronder een die alleen maar kan leven dankzij de Krabbescheer. 
Opeens was daar een paar jaar geleden de Gevlekte witsnuitlibel en iedere fotograaf wilde hem op de foto. Tegenwoordig wemelt het er van deze insecten. Maar gelukkig is er weer een nieuw fenomeen: de Sierlijke witsnuitlibel. Kom je iemand tegen in dit gebied met een camera in de hand, dan weet je al wat er gaat volgen: wat fotografeert u? Hebt u de Sierlijke witsnuit al gezien?


Natuurliefhebbers worden een beetje gek als er iets in het landschap verschijnt dat ze nog niet met eigen ogen aanschouwd hebben en vooral niet hebben gefotografeerd. Want dat is het summum, een eigen foto van de zeldzame huppeldepup. Het is niet genoeg dat anderen een dier vastleggen op de camera, nee, iedereen wil zijn of haar eigen plaatje schieten! Dat de fotograaf er het halve land voor moet afreizen kan hem niet schelen. Het lijkt wel of de foto belangrijker is dan het insect, de vogel of welk ander dier dan ook.
Ook hier in de Kierse Wijde lopen natuurliefhebbers die een beetje gek zijn. Door het gebied zijn brede paden uitgemaaid om de wandelaar het lopen te veraangenamen en om door middel van die paden een route uit te zetten. Maar met die Sierlijke witsnuitlibel in het hoofd vergeten de liefhebbers opeens hoe ze zich behoren te gedragen in de natuur, ze lappen de ongeschreven codes aan hun laars en trappen de grassen en de planten plat om maar zo dicht mogelijk bij de slootjes te komen teneinde die Sierlijke te kunnen fotograferen. 

Eigenlijk, als je er over nadenkt, is het een beetje zielig dat volwassen mensen dit gedrag gaan vertonen als er een bijzonder insect, een sneeuwuil of een poema op de Veluwe gesignaleerd is. Vooral als de natuur daaraan ondergeschikt wordt gemaakt en de zeldzame planten, de mooie grassen, de totale aanblik daar nadeel van ondervindt. Want dat gebeurt er als de natuurliefhebber de kolder in de kop krijgt als het nieuws over een zeldzaamheid door het land gaat waren…..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten