Mijmeren.....

Als ik bij mooi en zonnig weer in mijn tuintje zit, komt onvermijdelijk het moment dat ik ga zitten mijmeren. Meestal is dat dan over dingen die zich in mijn leven afspeelden. Allerlei roestige, soms vergeten laatjes in mijn hersenpan schuiven daarbij onverwachts open. Mijmeren is soms niet maar meestal wel  heel leuk! Het zijn de zon, het geluid van de wind, de wiegelende planten en de vogelzang die dit proces op gang brengen.

Mijn vader was een man met een onuitstaanbaar gevoel voor orde en netheid. Tenminste, in mijn ogen. Hij was zo pietluttig dat hij het vermeed op zijn mooie grasveld te lopen als hij naar de schuur wilde, en dan liep hij langs de achterkant van de borders om maar geen grasspriet een haar te krenken. Zijn salvia’s en begonia’s plantte hij in nette rijtjes en flink uiteen, verschrikkelijk! Hoe ik hem ook probeerde te bewegen zijn plantgoed in groepjes te poten, hij gaf hier de voorkeur aan. Als hij vele jaren later in onze  tuin kwam die door mij wordt onderhouden en hoofdzakelijk werd ingericht voor de beestjes, zei hij goedmoedig: “kind, het is prachtig maar bij ons zou het niet passen”. Hoe hij mij dan ook als kind kon krijgen is een groot raadsel.

Alhoewel, mijn moeder was een genenvoorraadschuur waar ik ijverig uit geput heb. Als zich iets leuks aandiende dan liet ze haar emmer sop zonder een seconde aarzeling in de keuken staan en ging mee de hort op. Zij had lak aan alles en iedereen en leerde mij dat ik alles dat ik wilde mocht doen, zolang ik geen anderen beledigde, lastig viel of schade berokkende, en vooral altijd vriendelijk en beleefd bleef. Met potten, pandeksels en lepels liepen zij, mijn broertje en ik in optocht door het huis tot groot afgrijzen van mijn vader. Er was altijd plek voor gein waar het mijn moeder betrof. Hoewel ze niet veel met groen en natuur had, was haar vader boswachter in het westen en zat haar moeder een paar keer per week de eekhoorntjes daar te voeren.  Tel daarbij de immense natuurliefde van mijn vader bij op, en dan kom je toch tot een optelsom van genen die mij hebben samengesteld.

Door verre familiebanden hadden mijn broertje en ik in de schoolvakanties het geluk vaak op een echt kasteel te mogen logeren. Dat waren geweldige tijden waar wij ons altijd zeer op verheugden want een grotere speeltuin was ondenkbaar en ze zagen ons liever buiten dan binnen, dan hadden ze ook geen last van ons. Er lag een gracht om het kasteel, grote tuinen, boomgaarden vol heerlijke pruimen, groentebedden en kassen waar tomaten en druiven groeiden. Mij konden ze altijd vinden bij de tuinman die mij veel leerde over de natuur en misschien heb ik daarom wel al dertig jaar een volkstuin. Mijn broertje stond vaker met stokken te rommelen bij en in de gracht. In de lente mocht ik altijd narcissen plukken, die groeiden er bij duizenden. Hele bossen bracht ik binnen want ik vond ze prachtig!


Met een bootje mochten wij onder de gewelven van het kasteel varen en dan zagen we vleermuizen hangen. Op een keer had de kasteelkat een muis gevangen en huilend stond ik bij mijn broertje te bedenken hoe we het zwaargewonde diertje uit zijn lijden konden verlossen. We slaan hem dood met een grote steen, opperde mijn broertje. Maar dan moet jij het doen, riep ik. En zo gebeurde het. Nog altijd denk ik eraan als ik een gewonde muis of vogel uit het leven help, het was toen bijna traumatisch en ik vind het nog altijd een ramp als ik dat moet doen!

De verhalen van mijn grootmoeder, het rommelkarakter van mijn moeder, de natuurliefde van mijn vader, ze hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Het enige verschil is dat ik gelukkig niet de koosnaam geërfd heb die mijn kinderen voor hun oma hadden bedacht: oma Rommelkont. Ze ondertekende met die geuzennaam nota bene de verjaardagskaarten!

Mijn moeder leeft niet meer, mijn vader evenmin en mijn broertje ging een paar jaar geleden hemelen. Ook al zijn ze er niet meer, ze leven in mij voort en als ik zit te mijmeren komen ze onverwacht allemaal weer opdagen! Daarom is mijmeren zo heerlijk en geef ik mij er zo graag aan over!

18 mei 2014

2 opmerkingen:

Ellemieke zei

Ik ben het met je eens, er is niets plezieriger dan mooie herinneringen.
Groene groet, Ellemieke

Cora van B. zei


Wat heerlijk om zulke mooie herinneringen te hebben. Waren ze voor iedereen maar zo aangenaam.

Een reactie posten