Beestjes.....

Sinds een paar dagen lig ik in een bed zonder beestjes, mijten welteverstaan. Onze matrassen zijn namelijk spiksplinternieuw. De oude, die ons tien jaar lang tijdens gezondheid en ziekte, koude en hittegolven als rustplaats hadden gediend, en die vol mijten zaten, zijn afgevoerd in de kraakwagen. Ik moest maar steeds aan al die beestjes denken als ik ’s avonds in bed kroop…

Er zijn vele duizenden mijtensoorten, heb ik gehoord. Minuscule beestjes die je weliswaar niet ziet maar die overal in onvoorstelbare aantallen rond krioelen. Ze hebben een rondachtig lijf en vier paar poten, ze behoren dan ook tot de spinachtigen. Sommige van hen zijn verknocht aan mensen. De schurftmijt (foto) bijvoorbeeld, die heeft aan het eerste en tweede paar poten “gesteelde zuignapjes”. De griezels kunnen drie tot twintig millimeter lange gangen boren in een mensenhuid en daar eitjes leggen. Daar krijgt een mens dan afgrijselijke jeuk van, puisten en korsten en hij heeft dan wat je noemt “schurft”.

Overal zitten ze, gigantische kuddes mijten! Nog een soort die het op de mens gemunt heeft is de stofmijt. Je kunt poetsen en stofzuigen wat je wilt, er valt niet aan ze te ontkomen. Ze voelen zich het plezierigst op lekker warme, vochtige plekjes; onze bedden zijn favoriet. Alles wat aan ons zit vinden ze lekker: het roos uit onze haren, de schilfers van onze huid, alles wat van ons in bed achterlijft. Dat eten die beestjes dan allemaal op. Ze groeien ervan en hebben het in de matrassen, kussens en dekbedden gewoon paradijselijk! Ze wonen er, planten zich er voort, net zo lang tot er hele meutes rondkruipen. Ze laten natuurlijk ook van alles achter in de bedden: uitwerpselen, vervellingen, lijkjes, en van al die ongerechtigheden krijgen sommige mensen akelige allergische reacties. Met stofdichte matrashoezen moeten die mensen zich verdedigen tegen het onaangename gespuis.  In het huisstof, in de meubels, in onze voedselproducten (kaas, jam enzovoort), op planten en onze huisdieren, overal zitten ze…

Een paar weken geleden zag ik een prachtige film over mijten en andere enge beestjes die in en op mensen leven. Te zien was daar in microscoopbeelden van bijvoorbeeld wimpers, dat daar eiklontjes kleven en voor het oog onzichtbare beestjes rond krioelen. Het is echt onvoorstelbaar! Nog een mijtensoort is de teek. Voor de verandering een grote, en een die het liefst op dieren zit. Maar ook van mensen is hij niet vies, ook al zijn die zijn tweede keus. Ik heb ze nog wel eens in mijn vel zitten als ik in het bos heb lopen fotograferen of in mijn (moes)tuin bezig ben geweest.

Onder een loep gelegd zien ze er monsterlijk uit: twee zaagvormige kaken waarmee ze zich door de huid van een dier of een mens boren. Tussen die kaken zit weer een ander boorgeval waaruit een dun buisje in de wond gestoken wordt om bloed te zuigen van het slachtoffer, dus soms ook van mij…! Ze spuiten iets gemeens in je vel om de wond open te houden en daar krijg je die vreselijke jeuk van. Als ik een teek uit mijn vel gepeuterd heb, gaat ie altijd eerst onder de loep om hem te bekijken alvorens hij zijn leven eindigt. Ik MOET er gewoon naar kijken, een soort zelfkwelling is dat.

Vanavond kruip ik weer met opluchting in mijn (nog) mijtvrije sponde. Nu hoop ik maar dat ik geen lezers nachtmerries bezorg van hele legers kleine engerdjes die overal om hen heen kruipen. Slaap lekker!

3 opmerkingen:

Olga Albers zei

Tineke toch!!! Dit wil ik niet weten!! Vannacht ga ik niet naar bed en morgen ben ik het hopelijk vergeten, jasses!
Groeten van Olga

Kees W. zei

Humoristische weergave van een onsmakelijke realiteit!
Groene groet, Kees.

Unknown zei

gedverdemme

Een reactie posten