Kerstmis 2015

Uit een gevoel van nostalgie woonde ik deze week een optreden van het plaatselijke mannenkoor bij. De kerstboom reikte tot aan het plafond van de kerk en de mannen zongen schitterend diverse kerstliederen. Mijn gedachten dwaalden naar vroeger, toen wij als familie kerstavond vierden. Hoe thuis de kerstboom van tevoren werd opgetuigd en de tafel gedekt met wit linnen en rode linten die mijn moeder er overheen spande zodat er allemaal vierkanten op de tafel ontstonden. Witte damasten vierkanten met rood omzoomd, ik zie het nog zo voor me. Vervolgens gingen wij naar de kerk die met het gebeier van klokken riep dat wij daar welkom waren. Wij gingen alleen met kerstmis, waarschijnlijk ook vanuit de nostalgische gevoelens van mijn ouders of misschien nog de sluimerende herinnering aan hun christelijke achtergrond. En wij hielden thuis veel van zingen, dat deden we regelmatig uit volle borst, thuis, in de auto, bij de kerstdienst.


Ik ervoer de kerstzang dit jaar anders dan voorgaande jaren. Ergens klopte het niet, dit plechtige lofprijzen en zingen van "nu zijt wellekome; het "vrede op aarde en in de mensen een welbehagen" kwam mijn keel niet uit, ik kon de woorden niet produceren. Beelden verschenen voor mijn ogen van immens lange rijen vluchtelingen die huis en haard en alles wat ze bezaten aan familie, veiligheid en thuis achter zich lieten, die lange, vreselijke reizen moesten maken om hopelijk in veiliger oorden te belanden. Ouderen en kleine kinderen bepakt met enkele kostbaarheden en herinneringen die ze niet wilden of konden achterlaten. Mensen, met een hart vol verdriet over hun vermoorde echtgenoot, kind, ouder, hun huis dat in puin geschoten als een stapel kapotte stenen in hun land achterbleef en nu achter hekken wachtend in de regen en modder op toegang tot de vrijheid.  Boten vol wanhopige vluchtelingen waarvan een bijna ongelooflijk aantal de dood vond in het water van de zee die hen naar een nieuw vaderland zou voeren. Dat verdronken en aangespoelde kereltje op het strand... Hoe zwaar moet het dan zijn uiteindelijk in een land te arriveren waar mensen protesteren tegen je komst, brandbommen bij je nieuwe huis gegooid worden, kampen waarin je gepropt wordt met vele honderden tegelijk.


Is dit waarvoor ze alles hebben achtergelaten? Is dit het alternatief waarvoor ze die zware reis gemaakt hebben? Te moeten ondervinden dat je dromen slechts bedrog waren, depressief te worden in een land waar alles vreemd is, je de taal niet spreekt, het koud is, je onderkomen armoedig. Lofprijzing verdienen onze vele, vele landgenoten die proberen de vluchtelingen op te vangen en te helpen, en gelukkig zijn die in de meerderheid. Het kindeke in de kribbe dat de wijzen uit het Oosten ter verwelkoming wierook, mirre en goud kwamen brengen was aanvankelijk een stuk beter af dan de meerderheid van de vluchtelingen die hierheen kwamen.
Heel veel mensen van tegenwoordig, weten soms niet eens meer wat kerstmis inhoudt, maken zich druk over wat we tijdens het kerstdiner willen serveren en zitten tussendoor nog even een uurtje naar stemmige kerstliederen te luisteren. Die klinken zo mooi, vooral uit de kelen van een groot mannenkoor. Ondertussen is de tweespalt tussen bevolkingsgroepen in onze samenleving groter dan ooit tevoren.


De mooiste kerstwens van 2015 zou zijn de vluchtende medemensen dit jaar in de diverse stallen uiteindelijk een warm en hoopvol welkom te gunnen. Laat ons delen en compassie tonen en trots op onszelf kunnen zijn.

21 december 2015


Geen opmerkingen:

Een reactie posten